„SELFSPLOITATION” Sebastiana Winklera w DOMIE

SELFSPLOITATION, czyli autoeksploatacja, samowykorzystanie, samogwałt, samowyzysk. W swoim najnowszym projekcie Sebastian zajmuje się tematami przemocy symbolicznej i niewidzialnej pracy emocjonalnej, przyjmując za punkt wyjścia spostrzeżenie Sary Ahmed, że „niektóre ciała mogą »korzystać« z komfortu wyłącznie jako efektu pracy innego, przy czym sama ta praca jest wypchnięta poza pole widzenia”^[1]. W piwnicach i darkroomach społecznej nieświadomości dziwaczki, odszczepieńcy, transludzie, ciotki, zboczeńcy, lesby, homosie i inni kosmici muszą zawzięcie pedałować wbrew zakazom pedałowania; przebierać nogami i rękami, machać przyrządami i mackami, transformując w OZE energię brudnych myśli; dziergać i łatać powłokę normalności, żeby nikogo nie urazić, nie wytrącić z dobrego samopoczucia i broń boże nie zgorszyć. W przeciwnym razie mogą dostać lepa na ryj albo kopa po nerkach; wyrok dożywotniego klękania, dyscyplinarnego kucania i wypinania się po salach sądowych za obrazę uczuć wyższych, wyższościowych, dominujących, pańskich, władczych, sadystycznych.

Za fasadą dobrych min do złej gry, pod przypudrowaną fałdą skóry, za malowanymi wrotami zamkniętej mordy – rośnie, pęcznieje i kotłuje się odmienność. Zostawia krwiaki i sińce, zanim ostatecznie wyrwie się z ukrycia niczym Obcy z piersi Ellen Ripley.

widok wystawy „SELFSPLOITATION”, fot. Rafał Żarski

widok wystawy „SELFSPLOITATION”, fot. Rafał Żarski

widok wystawy „SELFSPLOITATION”, fot. Rafał Żarski

widok wystawy „SELFSPLOITATION”, fot. Rafał Żarski

widok wystawy „SELFSPLOITATION”, fot. Rafał Żarski

widok wystawy „SELFSPLOITATION”, fot. Rafał Żarski

widok wystawy „SELFSPLOITATION”, fot. Rafał Żarski

widok wystawy „SELFSPLOITATION”, fot. Rafał Żarski

widok wystawy „SELFSPLOITATION”, fot. dzięki uprzejmości DOMIE

Czy potworność Obcego jest tylko w oku patrzącego hetero-normika i wyrasta z lęku przed nieznanym? Czy jest w jakimś sensie rzeczywista i rodzi się z doznanej przez Obcego krzywdy (jest mutacją biorącą się z życia w toksycznych, radioaktywnych warunkach)? Czy masochistyczna pedalska fantazja jest u Sebastiana nieświadomym odgrywaniem lub odreagowywaniem zinternalizowanej, zinkorporowanej opresji? A może erotycznym opracowaniem społecznego podporządkowania – sposobem na przechwycenie zbiorowej nienawiści i zaprzężenie jej do pracy na rzecz własnej przyjemności? Wreszcie: czy monstrualność Obcego jest świadectwem jego siły, stanowiącej zagrożenie dla chwiejnego, nudnego i opresyjnego status quo?

W prezentowanych w głównej sali rzeźbach i obrazach Sebastian eksploruje pedalską wyobraźnię i przygląda się powierzchni własnego ciała; naskórnym śladom, obrażeniom, mikrourazom, emocjonalnym bliznom, jakich nabawił się żyjąc na marginesie, na krawędzi społeczeństwa. Lęk i fantazja, ból i ekscytacja, fetyszystyczna rozkosz i kapitalistyczny wyzysk mieszają się tu ze sobą aż po granicę nierozróżnienia. W mniejszej sali artysta zarysowuje alternatywną (postulowaną?) wizję rzeczywistości. Homoerotyczne szkice muskularnych Obcych (najeźdźców? robotników? rewolucjonistów?) oscylują między koszmarem a mokrym snem, między utopią a dystopią. Queerowa praca innego, choć wyuczona w podziemiach, tym razem wykonywana jest na widoku, w pełnej krasie, w świetle dnia – i służy budowie nowego świata na gruzach heteronormy.

Autor tekstu: Piotr Fortuna

^{[1] Sara Ahmed, The Cultural Politics of Emotion, Edinburgh University Press 2014, s. 149.}