„Re: Syndrom Feniksa” w Galerii Szarej

Prace prezentowane na wystawie to propozycje artystek i artystów będące ich interpretacją „Syndromu Feniksa”. Często są to działania „interwencyjne” czy też „terapeutyczne” mające na celu twórczą ingerencję w opisywany proces, zapobieganie cyklicznemu wypaleniu, pomoc w regeneracji, czy też udoskonalenie przebiegu cyklu.

Syndrom Feniksa – (gr. sýndromos ‘zbieżny’ – med. zespół objawów charakterystyczny dla obrazu klinicznego określonej choroby; gr. Phoíniks, łac. Phoenix, mit. gr. mityczny święty ptak żyjący w Arabii, umierający w płomieniach i odradzający się z popiołów co 500, a wg innych źródeł co 1000 lat).

Norbert Delman, Syndrom Feniksa

Agata Agatowska, Exo – Material – Girl

Piotr Bujak, Czarnosotinowe motylki

Maciej Chodziński, Syndrom Feniksa

W psychologii, medycynie i psychiatrii s.f. oznacza stany skrajnego ożywienia i zamierania funkcji ciała i całej osobowości polegające na cyklicznym doświadczaniu pobudzenia energetycznego i inflacji psychicznej (ożywienia, mocy, boskości) oraz wycofania, izolacji i alienacji psychicznej. Faza „życia” wyraża się w podejmowaniu nadludzkiego wysiłku psychofizycznego, ekspansywnej aktywności, której towarzyszą zwykle pobudzenie, pewność siebie, przejrzystość umysłu, brak potrzeby snu, natchnienia artystyczne i duchowe. Fazę „śmierci” cechuje spadek aktywności, wyczerpanie psychofizyczne i deficytowe objawy psychiczne i somatyczne, jak apatia, abulia, mutyzm, utrata pamięci i koncentracji, brak apetytu i zanik libido, senność, spadek odporności immunologicznej.

Maria Strzelecka Bitwa pod Grunwaldem

Janusz Łukowicz, Poczekalnia

Re: Syndrom Feniksa, widok wystawy

Karolina Kucia, O-BOX

Michał Frydrych, Przestrzeń do nieistnienia

Re: Syndrom Feniksa, widok wystawy

Stany skrajnego ożywienia mogą przejawiać się silną i narzucającą się afektywną i intelektualną ekspresją (ekstrawersja), a stany wycofania z radykalnym obniżeniem kontaktu z rzeczywistością zewnętrzną (introwersja), ascezą, ograniczeniem relacji społecznych (izolacja) i naturalnych potrzeb psychofizycznych, jak odżywianie, percepcja zmysłowa, sen i ruch. Dochodzi do zaostrzenia przewlekłych chorób organizmu, a świadomość jednostki ulega dezorientacji i depersonalizacji.