„Pytają a ja płaczę rzewniej” Patrycji Cichosz w Trafostacji Sztuki

W cyklu headshots nie kierujemy się konkursowymi regulaminami, kumoterstwem czy bardziej przemyślanymi zasadami doboru wystawianych osób. Fajne? Fajne. Dobrze, zrobimy wystawę. Jest to więc jednostrzałowa próba powodzenia lub porażki.

Patrycja Cichosz, „Zdaje mi się – czy pan profesor ma w oczach łzy?”, 2018

Patrycja Cichosz, „Portret młodej rewolucjonistki”, 2020

Patrycja Cichosz, „Ichthys”, 2019

Ostatnią artystką, której prace zaprezentowane zostały w ramach projektu headshots w 2020 roku, została Patrycja Cichosz. Choć malarstwo z serii Kasandry miało już swoją premierę, na ekspozycji w TRAFO debiutują również dyplomowe płótna Cichosz. Pytają a ja płaczę rzewniej jest opowieścią o punkcie pomiędzy dwoma skrajnościami: zbyt małą a zbyt dużą pewnością siebie. Obszar ten, nazwany „równikowym pasem ciszy”, opisany został przez Rebeccę Solnit w książce „Mężczyźni objaśniają mi świat”. Przedmioty i postacie na obrazach artystki są pozwijane, splątane, przygniecione. Ciąży na nich odpowiedzialność odpowiedzi na zadawane przez innych pytania. Te uświadamiają bohaterkom obrazów, że ze światem jest coraz gorzej.

Patrycja Cichosz, „Pytają a ja płaczę rzewniej”, widok wystawy

Patrycja Cichosz, „Pytają a ja płaczę rzewniej”, widok wystawy

Patrycja Cichosz, „Pytają a ja płaczę rzewniej”, widok wystawy

Patrycja Cichosz, „Pytają a ja płaczę rzewniej”, widok wystawy

Patrycja Cichosz, „Pytają a ja płaczę rzewniej”, widok wystawy

Patrycja Cichosz, „Pytają a ja płaczę rzewniej”, widok wystawy

Patrycja Cichosz – urodzona w 1995 roku w Głownie. Obecnie studentka na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, w pracowni dyplomowej dra hab. Krzysztofa Polkowskiego. Od 2015 roku stypendystka Fundacji Jolanty i Leszka Czarneckich. Zajmuje się głównie malarstwem, choć angażuje się również w działalność prospołeczną.