„Przez dziurkę od klucza” w CSW Łaźnia 2 w Nowym Porcie

Czym jest prywatność i gdzie przebiegają jej granice? Jak pokazać intymność i tajemnicę? W jaki sposób, w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat wideo wpłynęło na życie codzienne i relacje międzyludzkie oraz jakim uległo zmianom?

Na wystawie „Przez dziurkę od klucza” zaprezentowano prace wideo, fotografie i realizacje dokumentalne dziesięciu artystek i artystów powstałe w latach 1999 – 2024. Dotykają one kwestii prywatności, rodziny, bliskości, bezpieczeństwa czy trudnych tematów ukrytych za drzwiami domów. Prace dobrano tak, aby ukazać zmianę w myśleniu o technice nagrań audiowizualnych i ich możliwościach technicznych. To właśnie wideo, obok fotografii, najbardziej zmieniło w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat sposób myślenia o tym, czym jest prywatność, równocześnie przesuwając granicę pomiędzy strefą prywatną a publiczną.

Ada Karczmarczyk (ADU), „Blog”, 2009, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

Zorka Wollny, „Mieszkam w Ikea”, 2004, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

od lewej: Józef Robakowski, „Rozmowa z matką”, 2004, Małgosia Goliszewska „I’ll call you when I get there”,  2013, Honorata Martin, „Subscribe”, 2024, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

Anna Witkowska, „POCAŁUNEK #2” 2024, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

Piotr Wyrzykowski, „Lekcja wideo artu”, 1999, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

Tytuł wystawy z jednej strony nawiązuje do sytuacji prywatnych, które możemy obserwować przez dziurkę od klucza, a z drugiej do początków wideo i pierwszych kamer wykorzystywanych do kręcenia prac audiowizualnych, umieszczających osobę nagrywającą w pozycji podglądacza.

Realizacje m.in. Witosława Czerwonki, Wojciecha Zamiary, Honoraty Martin, Anny Witkowskiej i Piotra Wyrzykowskiego dotykają tematu samego medium oraz poruszają wątki osobistych relacji czy prywatności. O życiu codziennym opowiadają także prace Zorki Wollny „Mieszkam w ikea” oraz Daniela Rumiancewa „Brudne naczynia na moim balkonie” i „Love song”.

Na wystawie poruszono wątek matki, opiekunki ogniska domowego, a także jej relacji z dorosłymi dziećmi. Praca Józefa Robakowskiego „Rozmowa z matką”, która jest zapisem wzruszającej i intymnej konwersacji z rodzicem, została zestawiona z nagraniem rozmowy Małgosi Goliszewskiej z jej matką w trakcie podróży do Rotterdamu. Drugą pracą Goliszewskiej jest jej najnowsza realizacja z 2024 roku „Perfect date”, w której artystka dzieli się swoimi osobistymi przemyśleniami i doświadczeniami na temat relacji oraz poszukiwania miłości.

Wojciech Zamiara, „Śniadanie”, 2004, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

Witosław Czerwonka, „Odbijam się “2013, „Wideo maszyna”, 2011, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

Honorata Martin, „Subscribe”, 2024, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

Daniel Rumiancew, „Brudne naczynia na moim balkonie”, 2005-2007, „Love Song” 2000, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

Małgosia Goliszewska, „Perfect date”,  2024, widok wystawy „Przez dziurkę od klucza”, fot. Alina Żemojdzin, dzięki uprzejmości CSW Łaźnia

W prezentowanych pracach to artyści podglądają samych siebie, nie wykorzystują i nie manipulują wizerunkami innych nieświadomych tego osób. Mierzą się ze swoją strefą komfortu i ze sferą intymną, którą chcą przed nami odkryć. Ukrytymi obserwatorami stają się również sami odbiorcy. Podpatrując artystki i artystów w osobistych sytuacjach mogą czerpać intelektualną przyjemność z aktu patrzenia. Osiągnięty dzięki temu dystans umożliwia widzom przyjrzenie się na nowo codziennym i międzyludzkim relacjom oraz sposobom kreowania wspomnień.

Oprócz prac na wystawie zaprezentowano kamery, użyte przez artystów i artystki do zapisu ich prac oraz odtwarzacze kaset wideo.