„Przechwałki i pogróżki” w Trafostacji Sztuki

Wystawa Przechwałki i pogróżki podejmuje kwestię antagonizmu we współczesnym życiu artystycznym w Polsce. Inspiracją dla wystawy są zjawiska „beefu” i „dissu” obecne w kulturze hiphopowej. Ten pierwszy termin oznacza mniej więcej pojedynek między dwoma raperami, a drugi – element tego starcia, czyli otwarte obrażanie przeciwnika i wskazywanie jego braków (nie tylko) artystycznych. Hip-hop jest jednym z obszarów kultury, w którym konflikt demonstrowany jest bez oporów i konwenansów, i jawnie demonstruje energie, które – mimo że charakterystyczne dla czasów awangardy – dzisiaj w sztukach wizualnych zostały zamiecione pod dywan. A przecież konflikt jest istotnym elementem funkcjonowania każdego środowiska – budowania jego wewnętrznych hierarchii, lansowania i dezawuowania trendów, kreowania karier jednych i zapominania o losie innych.

Tomek Pawłowski, „Przestrzeń warsztatów Ogólnopolski Zjazdu Działaczy Studenckich: Władza w ręce uczni!”, 2017

„Przechwałki i pogróżki”, widok wystawy

Roman Dziadkiewicz z zespołem, „1NTER!EKCJA_HALO_final03_71217.mp4”, instalacja

Od lewej: Cezary Poniatowski, „bez tytułu”, 2016, akryl na płótnie

Karol Komorowski, „Wypierdalaj ze sztuki”, 2016, nagranie fragmentu książki

Karol Radziszewski, „Fag Fighters in Tallin”, 2007, wideo

Z lewej: Konrad Smoleński, „Dizzy spells”, 2014, instalacja. Dzięki uprzejmości Galerii Narodowej „Zachęta”. Z prawej: Jacek Kołodziejski, „Oh, James”, 2017, instalacja.

Roman Dziadkiewicz z zespołem, „1NTER!EKCJA_HALO_final03_71217.mp4”, instalacja

Pierwszy plan: Ewa Axelrad, „Anomalia”, 2015, obiekt. Dzięki uprzejmości Szymona Gutkowskiego. Drugi plan: Tomek Pawłowski, „Przestrzeń warsztatów Ogólnopolski Zjazdu Działaczy Studenckich: Władza w ręce uczni!”, 2017

Projekt Przechwałki i pogróżki chce więc wyłuskać sytuacje, w których konflikt pojawia się w sztuce współczesnej. Rozumiemy go na wiele różnych sposobów. Z jednej strony prezentujemy prace artystów, którzy otwarcie problematyzują agresję – skierowaną wobec innych twórców lub wobec widza – sugerując, że w świecie sztuki nie dla wszystkich może starczyć miejsca. Z drugiej strony inspirują nas postawy twórców, którzy, choć nie twierdzą wprost (albo robią to rzadko), że są lepsi od innych, to w ich pracach wyczuwalne jest napięcie i poszukiwanie okazji do starcia. Na wystawie znajduje się także szereg prac, które stawiają pytanie o wartość poszczególnych mediów artystycznych. Posługiwanie się konkretną techniką często wpisuje artystkę lub artystę w krąg twórców znajdujących się na fali wznoszącej lub będących passé – medium, jakim posługuje się dany twórca, również pozycjonuje go w artystycznej hierarchii. Istotnym wątkiem, który szkicujemy na wystawie są konflikty pokoleniowe – nieubłagany proces wchodzenia na scenę młodych i spychania z niej starych. Z tym ostatnim motywem wiążą się relacje pomiędzy studentami a wykładowcami akademickimi lub, szerzej, akademią sztuk pięknych jako instytucją. Problematyzować je będą warsztaty, które w ramach wystawy odbędą się w styczniu 2018 roku.

Paweł Kowzan, „Yo!”, 2008, wideo

Mikołaj Moskal, „Zoom”, 2017, gwasz na papierze; Mikołaj Moskal, „Period”, 2016, gwasz na papierze; Mikołaj Moskal, „Waterfall”, 2017, gwasz na papierze

Od lewej: Stach Szumski, „Kuszenie papieża”, 2016, rysunek wypalany na drewnie

Stach Szumski, „Światowid”, 2017, druk 3d

Cezary Poniatowski, „bez tytułu”, 2015, arkyl na płótnie; Cezary Poniatowski, „Shoe Wax Polish”, 2016, akryl na płótnie; Cezary Poniatowski, „Tequila Sunrise”, 2016, akryl i brokat na płótnie

Pola Dwurnik, „Ama painter”, 2016, wideo; Pola Dwurnik, „Uniesienie czarownicy Alcyny przez białe ptaki”, 2015, olej na płótnie; Pola Dwurnik, „Art Never Dies”, 2010, wydruk na papierze

Maciej Stępiński, „bez tytułu (puchar)”, 2017, fotografia

Paweł Kowzan, „Umowa o dzieło”, 2014 (2017), publikacja, instalacja

Jacek Kołodziejski, „Oh, James”, 2017, instalacja

Współczesny twórca stoi na rozdrożu między indywidualizmem – aktem twórczym rozumianym jako działalność jednostkowa – a tendencjami kulturowymi, które każą mu dzia-łać w zespole i wymuszają precyzyjny podział zadań. Mając na względzie tę perspektywę chcemy zastanowić się, jak artystyczne ego wchodzi w kolektywne relacje, których wymaga od niego kultura.