„Pomiędzy” Doroty Buczkowskiej w Miejskim Ośrodku Sztuki w Gorzowie Wlkp.

W swój cielisto-beżowo-szary świat abstrakcyjnych form, wyznaczonych giętką organiczną linią Dorota Buczkowska znów wprowadza postać. Powoli, dyskretnie, na niektórych tylko obrazach. Nie jest to jednak oczywiste i może umknąć uwadze. Wspomniane linie ledwie sugerują zarys sylwetki, nie mamy pewności kto to, zgadujemy.

Przedstawiane kilkoma gestami malarki osoby znajdują się pomiędzy światami: zdają właśnie się pojawiać lub już znikać. Podobne zawieszenie dotyczy ich usytuowania względem elementów kompozycji: wyłaniają się niejako spośród plam, które są w głębi, jednak zatrzymują się na powierzchni pola obrazowego, jak płaskie znaki kaligraficzne.

Autorka chwyta w ten sposób ulotny moment między stanami, między miejscami, bycie tu, bycie teraz. Zawsze jej bliska prostota filozofii wschodu nabiera w ostatnich miesiącach jeszcze większego znaczenia. Artystka ze względów zdrowotnych spowolniła tryb życia, przeniosła się w góry i w wielu sensach jest właśnie pomiędzy. Po i przed. Jednak nie przyszłość jest tym co ją interesuje. Towarzyszą jej słowa Zhanga Jianfenga: „Nie mam pojęcia jak długo tam siedziałem, lecz gdy wstałem, przez chwilę nie pamiętam skąd przyszedłem i dokąd podążam”^[1].

Dorota Buczkowska, „Pomiędzy”, widok wystawy, fot. Monika Szalczyńska

Dorota Buczkowska, „Pomiędzy”, widok wystawy, fot. Monika Szalczyńska

Dorota Buczkowska, „Pomiędzy”, widok wystawy, fot. Monika Szalczyńska

Dorota Buczkowska, „Pomiędzy”, widok wystawy, fot. Monika Szalczyńska

Dorota Buczkowska, „Pomiędzy”, widok wystawy, fot. Monika Szalczyńska

Dorota Buczkowska, „Pomiędzy”, widok wystawy, fot. Monika Szalczyńska

Dorota Buczkowska, „Pomiędzy”, widok wystawy, fot. Monika Szalczyńska

Dorota Buczkowska, „Pomiędzy”, widok wystawy, fot. Monika Szalczyńska

Ten stan ukazuje dystansując się do samego medium malarskiego. Bawi się nim, używa środków malarskich w sposób umowny. Równoważy graficzny gest pędzla z obszarami białego płótna, które traktuje jako element kompozycji. Nie zapełniając pola obrazu przyznaje miejsce i znaczenie pustce. Dowartościowuje brak i stan pośredni.

Z pozoru niezagospodarowane plamy reprezentują jednak nie tylko nowy sposób myślenia Doroty Buczkowskiej. Pokazują też dosłownie to, że zmieniło się to jak widzi – artystka bowiem w wyniku choroby stopniowo traci wzrok. W polu widzenia pojawiają się białe przepalenia, wynikające z działającego na jej oczy światła. Co istotne, nie zasłaniają artystce świata. Odsłaniają nowe połączenie między rzeczywistością powierzchni obrazu, a rzeczywistością.

^{[1] Zhang Jianfeng, Podróż do wewnętrznego spokoju i radości. Śladami współczesnych chińskich pustelników, Wydawnictwo Olesiejuk, 2015.}