„Półbiedy” Braci w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski / “Not too shabby” at Ujazdowski Castle Centre for Contemporary Art

Co robią Bracia, kiedy nikt nie patrzy?

Do swojej gry nie zaproszą byle kogo. Nie ma w niej miejsca na pośpiech i dyktando. Nie w głowie im zabawy w konkurs, wyścig czy nagrodę.

Agnieszka Klepacka i Maciej Chorąży, specyficzni bliźniacy, w swoich surrealnych kompozycjach ożywiają znajome przedmioty, włączając je w paradę dziwności i żartu. Przedmioty te zdradzają ukrytą naturę: szkło topi się jak lód, podium odmawia uczestnictwa w festiwalu hierarchii, prace Martina Creeda są i nie są zarazem jego pracami.

Można by pomyśleć, że to szkolny wygłup, przy którym nicponie zasłaniają dłonią roześmiane usta. Nic bardziej mylnego. Braterstwo, tytularne hasło artystów, to konsekwentnie wyznawana idea. Nie interesuje ich współczesna rywalizacja, surowe granice autorstwa i konwenanse,w które ktoś chciałby ich wystroić. Poruszają się między sztukami wizualnymi a teatrem, budują kostiumy ze śmieci, gotują kurze nóżki,tropią szatańskie tatuaże. Wszystko jest na opak, na lewą stronę, do góry nogami.

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Przewrotna treść, estetyka i natura Braci wytrąca z codzienności – z nudy i nadęcia. Podium tańczy ze szczęścia na widok płaczących okularów (Czy to wzruszenie? Ulga z powodu utraty uważności?). Znajomy betonowy walec, jak w kreskówce, rozjeżdża wszystko na swojej drodze. Dzikie pnącza ścigają się ze sobą na perskich dywanach. Neony Martina Creeda układają się w większą instalację, równanie, w którym sumą Rzeczy i Uczuć są Bracia.

Artyści korzystają z zasobów kolekcji U–jazdowskiego, z plastikowych ready mades, ze skomplikowanych mechanicznych rozwiązań. Każą świecić nie swoim neonom, łamią ortograficzne zasady, przeskalowują klasyczny white cube, zwijają jońskie ślimaki z kołder. Śmieją się i krzyczą:to dopiero zabawa, chaos to porządek! Porażka to zwycięstwo!

Michał Grzegorzek

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

What do Brothers do when no one is looking?

They are not going to invite just anybody to their game; it has no place for haste or imposition. No playing around with contests, races or prizes.

Agnieszka Klepacka and Maciej Chorąży, very peculiar twins indeed. In their surreal compositions, they give life to familiar objects, involving them in a parade of weirdness and ridicule. These objects reveal their hidden nature: glass melts like ice, a podium refuses to participate in a festival of hierarchies, Martin Creed’s works are at the same time not his works.

One could think that this is just a school prank, and the rascals who played it are standing there, hands over their grinning mouths. But nothing could be further from the truth. Brotherhood, the artists’ term from the title, is also a consistently followed idea. They are not interested in contemporary rivalry, the rigid limits of authorship or conventions that others would perhaps to like to clad them in. They make their costumes from waste, cook chicken legs, investigate satanic tattoos. Everything is the wrong way, inside out and upside down.

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

Bracia, widok wystawy „Półbiedy”, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 2017

The subversive content and the aesthetics of Brothers bring one out of the everyday, its monotony and pompousness. On seeing weeping glasses, the podium starts dancing with happiness (Or is it moved? Or, perhaps, relieved to lose its mindfulness?). A familiar concrete roller crushes flat everything it meets on its way, like in a cartoon. Wild creepers race each other on Persian rugs. Martin Creed’s neon lights make up a larger installation, an equation in which the sum of Things and Feelings are Brothers.

The artists have made use of the U–jazdowski collection, of the plastic ready–mades and complicated mechanical solutions. They light up neon lights which are not theirs, violate rules of orthography, rescale the classical white cube, and roll up ionic snails from duvets. They laugh and scream: now, that’s fun! Chaos is the order! Failure is victory!

Michał Grzegorzek