„ŃCE” Justyny Kisielewskiej w Galerii Arsenał w Białymstoku

Justyna Kisielewska,
bez tytułu, 2015 kulki szklane ○ 0,5 mm, emulsja, gips-karton, płyta wiórowa

(…) O tym, że zainteresowania Justyny Kisielewskiej tkwią w tkance społecznej głębiej, niżby się wydawało, mogą świadczyć projekty kolaboracyjne, w które artystka była zaangażowana w 2011 r. – zarówno warsztaty N.A.T.U.R.E. w Kabelvag i projekt Jan (znajomy miał zostać na koszt organizatorów bez wiedzy organizatorów przemycony na Lofoty i wcielony w zastane struktury), jak i warsztaty Granica w Poznaniu z okradanymi grupowo i potajemnie studentami z Goldsmith University of London. Te projekty ukazują twórczość skupioną na relacji i efemerycznej sytuacji – w zaskakujący i nieoczywisty sposób odkrywają zakamuflowane mechanizmy społeczne.

Justyna Kisielewska,
bez tytułu, 2012 olej na kamieniu, 180 x 140 cm

Justyna Kisielewska, Obraz, 2010 silikon i akryl na płótnie, 288 x 250 cm; Obraz drugi, 2011 silikon na płótnie, 260 x 210 cm; bez tytułu, 2013 silikon, rośliny, kości, zęby, 240 x 320 cm

Metafory łamigłówki, sudoku, krzyżówki pasują Justynie Kisielewskiej do opisu jej zainteresowań. Przejawem racjonalności działań jest bezkompromisowe studiowanie zajmujących ją tematów (np. Obrazowanie, 2013, klisze RTG przetworzone na srebro próby 670). Artystka twierdzi wręcz: „Odzieram [wszystko] z piękna, którym zajmuje się sztuka – cała owiana metafizyką i inteligentną otoczką pięknych nazw, jak wena, potrzeba tworzenia… To wszystko w swoim laboratorium sprowadzam do pola powierzchni, objętości, wzorów chemicznych, wiązań kowalencyjnych i niekowalencyjnych. Sztuka staje się czystą matematyką, czystym laboratorium, które jakoś zawsze chciałam mieć„.

Justyna Kisielewska, Obraz, 2010 silikon i akryl na płótnie, 288 x 250 cm; Obraz drugi, 2011 silikon na płótnie, 260 x 210 cm; bez tytułu, 2013 silikon, rośliny, kości, zęby, 240 x 320 cm

Justyna Kisielewska,
bez tytułu, 2014 kamień

Na szczęście porządek, jaki towarzyszy pracom artystycznym, nie jest tak logiczny, jak lubią to widzieć niektórzy artyści (naukowcy będą zgodni). Z definicji racjonalne jest istnienie nieracjonalności. I to właśnie programowa wręcz niekonkretność, otwartość dzieła i brak należnej mu właściwej interpretacji zbliżają tę twórczość do widza i oddalają od rebusowości. Demokratyzacja sztuki jest faktem, a Justyna chętnie i bardzo niekonkretnie o niej opowiada. (autor tekstu: Kubik)

Justyna Kisielewska,
bez tytułu, 2015 kulki szklane ○ 0,5 mm, emulsja, gips-karton, płyta wiórowa