„#naukaczytania” w galerii Słodownia

#naukaczytania, widok wystawy

Dzisiejsza rzeczywistość kształtowana jest przez systemy wizualne, które stały się współczesną formą komunikacji. Czytanie zastąpione zostało przez widzenie, a obrazy są aktualnym językiem. W wyniku postępu technologicznego człowiek odbiera dziennie od 240 do 3000 komunikatów wizualnych, w szczególności za pośrednictwem ekranów telewizyjnych i komputera, natomiast rozpowszechnianie, przechowywanie i wychwytywanie obrazów jest łatwiejsze niż kiedykolwiek wcześniej.

#naukaczytania, widok wystawy

#naukaczytania, widok wystawy

Elementami charakteryzującymi kulturę wizualną są schematy, na podstawie których budowana jest znaczna część produkcji medialnej. Schematy te stają się stopniowo akceptowane i nieświadomie przyjmowane przez odbiorców. Społeczeństwo widzi tylko to, co jest od pokoleń przekazywane, trzymając się wzorów i szablonów. Współczesny człowiek nie potrafi zatem obronić się przed systemem form przyjętych, dostarczanych mu z zewnątrz, nie będących wynikiem jego indywidualnego poznania rzeczywistości. Konsekwencją tego jest bierne przyjmowanie „dobrych form”, pozwalające uniknąć wszelkiego wysiłku.

Gizela Mickiewicz, Cofanie wzroku na najbliższy plan

#naukaczytania, widok wystawy

Pomimo pozornej dominacji obrazów we współczesnej kulturze, ich czytelność wciąż jest dyskusyjna. Wizualny analfabetyzm pozwala tolerować wielość obrazów wokół nas i jest konsekwencją życia w rzeczywistości, ukształtowanej przez zdolność ich bezkrytycznego dekodowania. Współczesny odbiór przekazów wizualnych, a w efekcie samej sztuki stał się punktem wyjścia dla wystawy #naukaczytania. Tytuł ekspozycji poprzedzony został popularnym internetowym symbolem # (hashtag), który w mediach społecznościowych funkcjonuje jako odnośnik do treści o podobnej tematyce. Popularność hashatgów jest wyrazem wkroczenia w erę cyfrową, której towarzyszy próba uporządkowania ogromnego systemu obrazów. Podobne uporządkowanie komunikatów wizualnych może być również wynikiem indywidualnej umiejętności ich odczytywania, co stanowi punkt odniesienia dla całości wystawy.

Jerzy Kosałka, Instalacja wodno-elektryczna; Stanisław Dróżdż, bez tytułu (nie czytać)

Ekspozycję otwiera praca Pawła Susida, która burzy relację widz-dzieło. W tym przypadku to obraz przygląda się osobom wchodzącym do galerii, sarkastycznie komunikując ich nieobecność na wystawach sztuki. Innego rodzaju podglądactwo sugerują instalacje Łukasza Jastrubczaka i Gizeli Mickiewicz. To od odbiorcy oczekiwane jest spojrzenie, jednak jego wzrok nie napotka nic oprócz pustki, ściany, ciemności. Podobną pustkę uniemożliwiającą odbiór komunikatu przedstawiają Corinna Krebber i Jarosław Kozłowski, natomiast prace Mateusza Szczypińskiego, Katarzyny Jankowiak i Michała Bałdygi odnoszą się do problemu zakłóceń i szumów komunikacyjnych. Możliwość odczytywania przekazów wizualnych na swój własny, indywidualny sposób proponują Karolina Breguła i Justyna Gryglewicz, podczas gdy funkcjonowanie sztuki szybko i przystępnie wyjaśnia instruktażowa animacja przygotowana przez Tymka Borowskiego i Pawła Sysiaka. Dodatkową instrukcję stanowi obraz bez tytułu Borowskiego, który jest rodzajem słownika form używanych w malarstwie. Strategię opartą na zakwestionowaniu pola sztuki i statusu artysty przedstawia Oskar Dawicki i Jerzy Kosałka, a Gijsbert van der Wal, grupa Azorro i zespół Gówno krytycznie odnoszą się do współczesnej percepcji i bezrefleksyjnego odbioru sztuki przez publiczność. Całości przyświeca hasło „nie czytać” z pracy Stanisława Dróżdża, które podsumowuje problematykę wystawy.

#naukaczytania, widok wystawy

Corinna Krebber, Tagebucher

Jarosław Kozłowski, Reality

#naukaczytania, widok wystawy