„Najpierw masa potem rzeźba” w Galerii -1 Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie

Pomiędzy masą a rzeźbą – punktem wyjścia i dojścia, zarówno w kulturze, jak i kulturystyce – rozpięta jest linia zwana procesem. Wystawa jest subiektywnym spojrzeniem na to, co powstaje na Wydziale Rzeźby: próby, eksperymenty, pełnoprawne realizacje. Akademijny workout, który nigdy się nie kończy.

Jest taki mem, który doskonale oddaje charakter pracy twórczej. Jedno kółko, drugie kółko i narysuj w końcu tę cholerną sowę. Pomiędzy drugim kółkiem a całkiem przekonywującą sową jest przepaść procesu, łez i potu. Zupełnie jak w kulturystyce; zupełnie jak w popularnych wizerunkach „przed” i „po”. To, co pomiędzy pozostaje tajemnicą zawodową.

widok wystawy „Najpierw masa potem rzeźba”; Julia Grabowska, „Głowa z czerwonym uchem”, 2021, pianka polimerowa, Jan Jaworski-Brach, „Koniki”, 2018-2019, marmur kararyjski, Maciej Strzałkowski-Rajca, „drogowskaz (II)”; fot. Aleksy Wójtowicz

widok wystawy „Najpierw masa potem rzeźba”; Daria Mędrzycka i Ant Łakomsk, „Cielesna dzianina”, 2022, jajka, jogurt, woda, mąka, Eliasz Hułas, „ZIP”, 2022, technika własna, Alicja Paszkiel, „How to escape”, 2020, wideo, 1’00”, Kacper Kokoszka, „Ear”, 2021, technika własna; fot. Aleksy Wójtowicz

widok wystawy „Najpierw masa potem rzeźba”; Ekaterina Voronova, z cyklu „Kobiety. Twarze” (rewers), 2020, haft, technika mieszana, Katarzyna Rodak, z cyklu „makatka 2.0”, 2019-2020, haft ręczny jednobarwny, płaski, łańcuszkowy, Alicja Paszkiel, „Punkt”, 2019, instalacja wieloelementowa; fot. Aleksy Wójtowicz

widok wystawy „Najpierw masa potem rzeźba”; Eliasz Hułas, „ZIP”, 2022, technika własna, Daria Mędrzycka i Ant Łakomsk, „Cielesna dzianina”, 2022, jajka, jogurt, woda, mąka, Emilia Rek, „Wanna”, 2021, odlew w papier mâché; fot. Aleksy Wójtowicz

widok wystawy „Najpierw masa potem rzeźba”; Jerzy Mróz, „Apostazja”, 2021, odlewy gipsowe, konstrukcja drewniana, Kacper Kokoszka, „Ear”, 2021, technika własna; fot. Aleksy Wójtowicz

widok wystawy „Najpierw masa potem rzeźba”; Katarzyna Oleśkiewicz, „Krowa”, 2021, techniki mieszane, Grzegorz Sochacki, „bez tytułu”, 2021, brąz; fot. Aleksy Wójtowicz

widok wystawy „Najpierw masa potem rzeźba”; Grzegorz Sochacki, „Król Olch”, 2021, narzut gipsowy, Daria Mędrzycka, „Betlejem”, 2021, chleb, wikol, Maksymilian Wieczorek, „Siur”, 2021, drewno; fot. Aleksy Wójtowicz

widok wystawy „Najpierw masa potem rzeźba”; Julia Grabowska, „Głowa z czerwonym uchem”, 2021, pianka polimerowa, Jan Jaworski-Brach, „Palec wskazujący”, 2019, nagie raku, kitsungi, Eliasz Hułas, „500 kg”, 2021-2022, technika własna; fot. Aleksy Wójtowicz

widok wystawy „Najpierw masa potem rzeźba”; Jan Jaworski-Brach, „Pikuś, mój pies”, 2019, technika własna (smoła, chwasty), Justyna Szewczuk, „To nie jest moja rodzina”, 2020, wideo wielokanałowe; fot. Aleksy Wójtowicz

Wystawa jest próbą subiektywnego spojrzenia na to, co powstaje na Wydziale Rzeźby w odpowiedzi na program zakładający samodoskonalenie się w ramach akademii. Kilka lat prężenia muskułów, litrów potu, hałd gliny zrzuconej z powrotem do paki to workout z tradycjami. Wszystko po to, aby z etapu nabierania masy przejść do wykonania rzeźby – z prób i projektów przejść do konkretu, to jest: robienia sztuki.

Akademijny workout w dobie poszerzonego pola sztuki jest kluczem do rozumienia procesu jako nieodzownej części praktyki artystycznej, dzięki której jest jak jest. Tutaj efekt jest ucieleśnionym wysiłkiem włożonym w pracę. Jest czymś wystającym poza skończony i wystawiony projekt. Składa się z wielości czynników – słodkich i gorzkich, zahaczających zarówno o extreme body art, jak i hardkorową pracę konceptualną.

Intuicyjnie wiemy, czym jest etap nabierania masy. Natomiast rzeźba nigdy się nie kończy – zawsze można wyżej, lepiej, dalej. Albo zupełnie w bok. Zależy kto na to patrzy i czego od niej chce.