„Mały wir na środku oceanu” w Filharmonii im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie

Tytuł wystawy został zaczerpnięty z kompozycji minimalistycznej Composition 1960 No. 15 (9:05 AM, 25 December) La Monte Younga – jednego z legendarnych dzieł, które powstały jako idea, realizująca się w wyobraźni autora i odbiorcy. Oczywiście samo powstanie „małego wiru na środku oceanu” wydarza się, choć zazwyczaj bez ludzkiego udziału, co podkreśla jego poetycką i efemeryczną wymowę, wskazując też ma aspekt nieobecności i znikania człowieka.

Minimalizm był jednym z ostatnich ruchów dwudziestowiecznego marszu awangard zmieniających dzieje sztuk wizualnych. Słowa Franka Stelli „To, co widzisz, jest tym, co widzisz” stało się mottem minimalistów, odrzucających kontekst i podkreślających czytanie dzieła „wprost”. Wyciągając z pełną konsekwencją tę lekcję, materialne dzieło sztuki nie było już potrzebne. Niemniej, zwłaszcza poprzez komercyjną sprzedaż dzieł minimalistycznych, dokonała się jego fetyszyzacja. Z kolei w ostatnim czasie estetyka postminimalistyczna zdominowała nie tylko świat sztuki, ale i life-style począwszy od designu, po populistyczną wersję poradników wabi-sabi czy zen „na skróty”.

„Mały wir na środku oceanu”, widok wystawy, fot. Kamila Kozioł

„Mały wir na środku oceanu”, widok wystawy, fot. Kamila Kozioł

„Mały wir na środku oceanu”, widok wystawy, fot. Kamila Kozioł

„Mały wir na środku oceanu”, widok wystawy, fot. Kamila Kozioł

„Mały wir na środku oceanu”, widok wystawy, fot. Kamila Kozioł

„Mały wir na środku oceanu”, widok wystawy, fot. Kamila Kozioł

W sztuce, zwłaszcza dzięki zabiegowi redukcji w sensie formalnym i semantycznym, minimalizm zaczął zyskiwać aktualność w kontekście kryzysu klimatycznego i przeludnienia planty, zmęczenia nadmiarem informacyjnym czy docenienia wartości błędu i przypadku jako źródła wiedzy.

Na wystawie zaprezentowane zostały zatem prace, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się dalekie od minimalizmu, bądź odnoszące się krytycznie do komercyjnego nadużywania tej estetyki. Punktem „organizującym” jest sześć prac artystek/artystów – sześć rozdziałów wystawy – pokazujących leksykalnie kilka „zasad” regulujących „gramatykę” dzieł, bądź wyrosłych na bazie minimal-artu.