„Lustra. Odbicia, refleksy i skazy” w Galerii Sztuki Wozownia

Lustro w kulturze ma nie zwykle bogate konotacje symboliczne. Platońskie zwierciadło jest źródłem ułudy i pozornej wartości. Odbity w nim świat nie jest rzeczywistością i oddala człowieka od prawdy. Mami wiele obiecując, a tak naprawdę nic nie daje i pozostawia niedosyt. Takie zwierciadło ujawnia się choćby w lustrze wody, w którym odbicie własne zniewala Narcyza i prowadzi go do zguby.

Owo zniewolenie zwraca uwagę na relację, jaka dzięki lustrzanemu odbiciu powstaje między „ja” rzeczywistym i „ja” odbitym, przetworzonym. Kontemplacja swojego odbicia wyzwala w nas zarówno głębokie pokłady autorefleksji, jak i nieodpartą chęć różnorakiego kreowania siebie na nowo, ujawniania kameleonowej natury, w której się zatracamy, często nie potrafiąc oddzielić prawdziwego „ja” od tego wyobrażonego. Zresztą czym jest to „prawdziwe ja”? Lustrzane odbicie jest zarazem odwołaniem do nietrwałości naszej pamięci. Podobnie jak ono „fotograficznie” chwyta obrazy rzeczywistości, jednak w momencie zapisu zaczyna je przetwarzać, rozmywać i zacierać przez nawarstwienia kolejnych doświadczeń, czyni je efemerydami ciągle ewoluującymi w czasie. Z drugiej strony odbicie z jego wiernością uświadamia rzeczywistość „za nami” i w nas samych, staje się elementem pamięci i wiedzy o świecie.

Viola Tycz, „Madonna II”, druk cyfrowy na płótnie, rama, 2010

Krzysztof Tomalski, „Kartoteka – zbiorowe wyobrażenie Krzysztofa Tomalskiego XXIII”, techniki mieszane, 2008

Paweł Kwiatkowski , „Portret 44”, 2017

Adam Romaniuk, „SELFIE X”, druk cyfrowy, 2020,

Andrzej Bednarczyk, z cyklu „Pole Narcyzów”, fragment, 2014

Judyta Bernaś, „Cor tuum I”, 2013

„Lustra. Odbicia, refleksy i skazy”, widok wystawy

„Lustra. Odbicia, refleksy i skazy”, widok wystawy

„Lustra. Odbicia, refleksy i skazy”, widok wystawy

„Lustra. Odbicia, refleksy i skazy”, widok wystawy

„Lustra. Odbicia, refleksy i skazy”, widok wystawy

„Lustra. Odbicia, refleksy i skazy”, widok wystawy

Lustra. Odbicia, refleksy i skazy to niejako kontynuacja problematyki podjętej w wystawie Energia-napięcia (Galeria Elektrownia, Czeladź 2019), próba rozwarstwienia kondycji współczesnego człowieka, jego psychiki. Tym razem atrybutem wędrówki i zarazem katalizatorem jest lustro, a raczej odbicie, które powstaje na jego powierzchni. Ukierunkowuje ono uwagę na siebie samego, stosunek do świata i oznaczenie własnego miejsca w nim. Lustro rozumiane jako figura symboliczna odnosi się bezpośrednio do odbicia naszych emocji, poznania własnej osobowości, pamięci i odczucia absolutu, ale także nienasyconemu pragnieniu budowania siebie na bazie ułudy i pozorów, nieustannej autokreacji i destrukcyjnej miłości własnej.