„Korona” Michała Budnego w Rastrze

Korona, widok wystawy

Wobec prac Michała Bud­nego nie­zmien­nie stajemy zdumieni ich szlachetną, powściągliwą siłą skumulowaną w prostych, natural­nych gestach, materiałach i kształtach. Naj­now­sza wystawa w odmienionej formie roz­wija pod­stawowe wątki prak­tyki tego nie­codzien­nego artysty – mierzenie się z materią i przestrzenią, z emocjami i architekturą. W przeciwieństwie do Żywicy z 2012 roku, która rozgrywała się na powierzchni ścian, tym razem artysta proponuje prze­strzenne obiekty w muzeal­nej skali, jakby wyrysowane grubą linią, o wyraźnej, dominującej wnętrze galerii materialności. Wszyst­kie je łączy uderzająca manifestacyjność, dobitność i bezkompromisowość. Korona to precyzyjna kom­pozycja, w której poszczególne obiekty korespondują ze sobą i nawzajem prowokują.

Korona, widok wystawy

Korona, widok wystawy

Korona, widok wystawy (fragment)

Naturą prac Budnego jest ambiwalencja; tak i w tym wypadku mamy do czynienia z umiejętnie prowokowaną iluzją. Ciężkie z pozoru belki o zwęglonej powierzchni są w istocie puste w środku. Abs­trak­cyjny język stosowanych przez artystę form jest pełen aluzji do pod­stawowych gestów i znaczących kształtów – jak tytułowa “Korona” – ale zarazem służy uwal­nianiu obiektów od prostolinij­nej celowości.

Korona, widok wystawy

Korona, widok wystawy

Pojęciem dys­kutowanym przez Bud­nego w trak­cie pracy nad wystawą była siła – czasem nie­spodziewana i trudna do poskromienia, ale i fascynująca, wywierająca presję, kształtująca. Przyglądając się poszczególnym obiek­tom można dostrzec ów deter­ministyczny rys, wyczuć obecność nieokreślonej, zewnętrznej ener­gii, która je uformowała, nie stroniąc przy tym od aktów prze­mocy – cięcia czy opalania. Fizyczność, masywność, momen­tami wręcz mocarność to cechy nowych prac Bud­nego; jego emocjonalna odpowiedź na materialną kondycję współczesności, a przede wszystkim jej zmieniający się klimat społeczny i polityczny.

Korona, widok wystawy