„Kombozycje” Rafała Wilka i Zbioka Czajkowskiego w Kwiaciarni Grafiki

Projekt Kombozycje gra o najwyższą stawkę, gdy liberalny kapitalizm wytwarza narzędzia potęgujące atomizację i polaryzację, motywujące partykularne interesy, wykańczającą eksploatację i totalną rywalizację grup i jednostek. Społeczeństwa konfliktu oddają władzę reprezentantom przemocowej męskości, a przecież przyszłość życia na ziemi jest grą o sumie niezerowej, w której przegrywają lub wygrywają wszystkie uczestniczące strony, dlatego umiejętności rozmowy, współpracy i działań wspólnotowych należy do najważniejszych kompetencji przyszłości.

widok wystawy „Kombozycje. Rafał Wilki & Zbiok Czajkowski”, fot. Bartosz Bejrski, dzięki uprzejmości Kwiaciarnia Grafiki

widok wystawy „Kombozycje. Rafał Wilki & Zbiok Czajkowski”, fot. Bartosz Bejrski, dzięki uprzejmości Kwiaciarnia Grafiki

Kwiaciarnia Grafiki za pomocą dostępnych sobie narzędzi artystycznych prowadzi mały sabotaż w obrębie systemu egoizmów. Stymulując powstanie ponadindywidualnych współdzieł, tworzy pole testowe dla przyszłości, która jeśli ma nadejść, musi powstać jako wspólne dzieło.

widok wystawy „Kombozycje. Rafał Wilki & Zbiok Czajkowski”, fot. Bartosz Bejrski, dzięki uprzejmości Kwiaciarnia Grafiki

widok wystawy „Kombozycje. Rafał Wilki & Zbiok Czajkowski”, fot. Bartosz Bejrski, dzięki uprzejmości Kwiaciarnia Grafiki

widok wystawy „Kombozycje. Rafał Wilki & Zbiok Czajkowski”, fot. Bartosz Bejrski, dzięki uprzejmości Kwiaciarnia Grafiki

widok wystawy „Kombozycje. Rafał Wilki & Zbiok Czajkowski”, fot. Bartosz Bejrski, dzięki uprzejmości Kwiaciarnia Grafiki

— Do najnowszej odsłony projektu kombozycyjnego Kwiaciarnia Grafiki zaprosiła dwóch malarzy ze stażem dwudziestoletniej przyjaźni. Obaj artyści poruszają się w odmiennych obszarach tematycznych. Kiedy Rafał Wilk interesuje się głównie naturą, krajobrazem po człowieku i roślinami zajmującymi miejsce przez niego pozostawione, uwaga Zbioka Czajkowskiego skierowana jest w stronę wytworów kultury, rytuałów społecznych i przechwytywania podpatrzonych masek. Artyści zamiast generowania jednej pracy podejmują próbę wytworzenia równorzędnej serii dialogujących obrazów. Kombozycją nie jest zatem jedna realizacja, ale cała wystawa. Każdy kolejny obiekt powstaje jako odpowiedź na poprzedni. Wystawa jest rodzajem dynamicznej rozmowy, w której zawsze najciekawsze jest to, co się dzieje pomiędzy obrazami.