„Koji Kamoji. Cisza i wola życia” w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha

W 2019 roku Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha obchodzi dwudziestą piątą rocznicę swojej działalności, a także celebruje setną rocznicę nawiązania kontaktów polsko-japońskich. W tym szczególnym roku zaprasza na retrospektywną wystawę prezentującą twórczość wyjątkowego artysty – Kojiego Kamojiego, Japończyka od sześćdziesięciu lat mieszkającego i tworzącego w Polsce.

Urodzony w 1935 roku w Tokio, mieszka w Warszawie. Malarz, autor obiektów i instalacji. Ukończył studia w Musashino Art University w Tokio, w 1959 roku przyjechał do Polski i rozpoczął naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzyskując dyplom w 1966 roku.

Koji Kamoji uważa się za artystę polskiego. W interpretacjach jego twórczości powraca w sposób naturalny odwołanie do sztuki, estetyki i filozofii Wschodu, do buddyzmu, a kluczowym słowem staje się dialog.

Jego obrazy i instalacje są zawsze konsekwencją drobnych lub znaczących egzystencjalnych zdarzeń, własnych i cudzych, niczym niedostrzegalne na pierwszy rzut oka scenki z drzeworytów ukiyoe (przepływającego świata).

Immanentną cechą dzieł Kamojiego, realizowanych w prostych materiałach – kamienie, woda, pustka, linia – jest prostota i synteza. Istota jego twórczości sprowadza się w pierwszym rzędzie do pojmowania sensu sztuki  i postrzegania natury. Ostatecznym celem malarstwa jest dla niego, podobnie jak dla japońskich mistrzów, przedstawienie „ducha przedmiotów”, dotarcie do istoty rzeczy.

Koji Kamoji, „Księżyc Sasakiego”, 1995

Koji Kamoji, „Księżyc Sasakiego”, 1995

Koji Kamoji, „Księżyc Sasakiego”, 1995

„Koji Kamoji. Cisza i wola życia”, widok wystawy

„Koji Kamoji. Cisza i wola życia”, widok wystawy

„Koji Kamoji. Cisza i wola życia”, widok wystawy

„Koji Kamoji. Cisza i wola życia”, widok wystawy

W postawie Zachodu ważna jest walka, ekspansja, indywidualizm, logiczne myślenie. W tradycyjnym świecie Wschodu ważniejsze jest drążenie w głąb, szukanie rozwiązań wewnątrz. Ja chciałbym znaleźć to, co jest wspólne w sztuce zachodniej i wschodniej. Myślę o duchowości, w średniowieczu sztuka była bardziej skierowana ku wartościom duchowym, później tę duchową intensywność straciła. Sztuka współczesna znowu tej duchowości szuka. Wschód, goniąc Zachód, utracił swą zdolność odczuwania. W tym sensie Wschód i Zachód muszą znaleźć wspólną wrażliwość wzrokową, odczuwanie, a więc odbiór bardziej bezpośredni.
Koji Kamoji

W Muzeum Manggha prezentujemy prace z różnych okresów twórczości artysty, niektóre z nich powstały na naszą wystawę, m.in. instalacja Sen.

Przedstawione dzieła pochodzą ze zbiorów artysty, Muzeum Sztuki w Łodzi, Galerii Studio oraz z kolekcji prywatnych. Wystawie towarzyszy publikacja wydana przez Galerię Zachęta i Muzeum Manggha.