„Implozja” Elvina Flamingo w Kolonii Artystów

Wystawa Implozja artysty Elvina Flamingo składa się z ekspozycji w Kolonii Artystów w Gdańsku Wrzeszczu w ramach projektu pt. OPEN oraz projekcji 3D w Laboratorium Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej Politechniki Gdańskiej. Projekt jest ekspozycją wystawienniczą rysunków o wspólnym tytule Implozja i zdjęć projektu 3 D W nim jesteś – wirtualnego modelu obiektu, który niebawem pojawić się ma w rzeczywistej przestrzeni Gdańska Wrzeszcza, na terenie patio osiedla Euro Styl przy zrewitalizowanym budynku Dawnej Poczty. Projekt Flamingo wywodzi się z obszaru osobistych doświadczeń, jak i sztuki publicznej, łączy dokumentację intymnych relacji ujawnionych w rysunku, a jednocześnie fotografii, instynktownych emocjach przekraczających granice choroby, czy wspólnot organizmów Mrówek, roślin mięsożernych i ludzi. Wszystkie emocje im towarzyszące artysta wystawia na próbę oddziaływania sił niby zewnętrznych, komunikacji i powiązań człowieka z wszechświatem, implozji zdarzeń i przestrzeni. Zbieżność sztuki bio- artu, estetyki relacyjnej Nicolasa Bourriauda, sztuki kontekstualnej i praw fizyki kwantowej nadaje wystawie charakter interdyscyplinarny scalający sztukę, nauki ścisłe.

A poza idealnym schematem – będącym schematem, a być może wszelkiej kultury-akumulacji energii i jej ostatecznego uwolnienia, czy nie marzymy raczej o implozji niż eksplozji (…) raczej o terytorialnym cyklu…^[1]

Elvin Flamingo, „Implozja 3 – Projekt Robota”, 2,6 x 2,6 x 2,6 metra, cykl „Jestem pewien tego co widzę”, 2019

Elvin Flamingo, „Implozja 4 – Projekt Robota”, 2,6 x 2,6 x 2,6 metra, cykl „Jestem pewien tego co widzę”, 2019

Elvin Flamingo, „Implozja 5 – Projekt Robota”, 2,6 x 2,6 x 2,6 metra, cykl „Jestem pewien tego co widzę”, 2019

Elvin Flamingo, „Implozja. W nim jesteś”, 2,6 x 2,6 x 2,6 metra, cykl „Jestem pewien tego co widzę”, 2019

Elvin Flamingo, „Implozja. W nim jesteś”, 2,6 x 2,6 x 2,6 metra, cykl „Jestem pewien tego co widzę”, 2019

Elvin Flamingo, „Implozja. W nim jesteś”, 2,6 x 2,6 x 2,6 metra, cykl „Jestem pewien tego co widzę”, 2019

Elvin Flamingo, „Implozja”, widok wystawy

Elvin Flamingo, „Implozja. W nim jesteś”, 2,6 x 2,6 x 2,6 metra, cykl „Jestem pewien tego co widzę”, 2019

Elvin Flamingo, „Implozja”, widok wystawy

Elvin Flamingo (Jarosław Czarnecki) – ur. w 1967 roku. Artysta sztuk wizualnych, wykładowca i prodziekan ds. Intermediów na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Realizuje projekty intermedialne z pogranicza sztuki, biologii i technologii. Zajmuje się bio-artem, działaniami z obszaru sztuki performance, filmem, muzyką i akcjami w przestrzeni publicznej. W 2014 roku otrzymał Stypendium Ministra Nauki a rok później Stypendium Ministra Kultury. Mieszka i pracuje w Gdańsku. Jest weganinem.

Autor wieloletniego projektu zapoczątkowanego w 2012 roku i przewidzianego do około 2034 roku o wspólnym tytule Symbiotyczność tworzenia, nominowanego do nagrody Prezesa Rady Ministrów i uhonorowanego Nagrodą Specjalną Krytyków na WRO Media Art Biennale 2015 we Wrocławiu, stypendysta Ministra Kultury (2015) i Ministra Nauki (2014). Za “Wytwórców wyobraźni” oraz pracę fotograficzną “Dzień 1119” (2015), Flamingo otrzymał GRAND PRIX Triennale Sztuki 2016 w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie. Elvin Flamingo pracuje obecnie nad dziewięcioma nowymi projektami.

IMPLOZJA. Sposoby istnienia w przestrzeniach nie-wizualnych^[2]

A poza idelanym schematem-będącym schematem, a być może wszelkiej kultury-akumulacji energii i jej ostatecznego uwolnienia, czy nie marzymy raczej o implozji niż eksplozji (…) raczej o terytorialnym cyklu…^[3]

Idea projeku IMPLOZJI wywodzi się od zamysłu nad fotografią. Zaraz po fotografii inscenizowanej rodziła się fotografia dokumentalna, interaktywna i performatywna, instagramu. Ewolucja idei i technologii fotografii spowodowała, że uległa chwilowości, albo poza czasowemu zawieszeniu, określiła pierwotne trwanie lub pierwotny, instynktowny obraz. Ostatecznym jego finałem wydaje się być zjawisko, jakie pojawia się pomiędzy percepcją estetyczną fotografa, kamery a fotografowanym współobiektem (struktury inkubatorów, indywidualnie stworzonych „laboratoriów”, oraz setki archiwalnych zdjęć mrówek), laboratorium, „domem”/obserwatorium zwierząt – inkubatorem^[4], camerą obscurą, ciałem współobserwujących się. Zatem znane widzom fotografie, inkubatorów Flamingo, oraz setki dokumentalnych makrozdjęć społeczności mrówek, będących elementem „rekonstrukcji nieludzkiej kultury”, stanowić mogą ‘rekonstrukcje nie-ludzkiej camery, nie-ludzkiej fotografii’, nowego widoku nieuchwytnego jedynie wzrokiem. Zdaje się iż jest to rodzaj nie-rzeczywistego współpodglądactwa poprzez sposoby istnienia obrazu, Barthes podpowiada Gdyż fotografia to pojawienie się mnie samego jako kogoś innego^[5].

Schematy „Symbiotyczności” i podobnie rysunki IMPLOZJI to niby fragment planu, legenda, objaśnienie, spektrum performatywnego widoku, ekspansywna mapa 3D, procesu nie tylko obszaru mise-en-scene ale i zmiennej struktury tożsamości i emocji, osadzonych pomiędzy współ- społecznym-innym. Wczytując się w Rolanda Barthesa zauważyć można symptomy nowego postrzegania nie tyle fotografii co kolejnego obrazu lub sposobu istnienia przestrzeni. Barthes wspomina (…) czuję, że Fotografia stwarza moje ciało (…). Ale choć ta zależność jest tylko wyobrażona (jako najczystsze Wyobrażenie), przeżywam ją niespokojny i niepewny przyszłego podobieństwa: (…).^[6] Wyobrażenie obrazu, w aktualnym wymiarze VR sztuki Flamingo to nie tylko zdjęcie, rysunek, archiwum, zapiski w kalendarium, dziennik to powtarzający się nierozłączny cykl, łańcuch, proces, próba psychiki i próba ciała, równowagi, powtarzających się wizji nie-ciała, nie-emocji, nie-wyobraźni i jej nie-cząstek a przestrzeni. Roland Barthes (2008, s. 4) przekonuje, że to, co fotografia reprodukuje do nieskończoności wydarzyło się jedynie raz; fotografia mechanicznie powtarza to, co nigdy nie mogłoby zostać powtórzone egzystencjalnie. Chwila, mgnienie od kiedy arytstarobi zdjęcie fotografii!^[7] zaczyna się myśl o najmniejszych składowch jak cząstki i kwanty. A proces powstawania obrazów, od schematów i rysunków po formy wizualizacji 3D i technologii VR, przywołuje nieodparcie stan zanurzenia aż po moment wizlualnej (ale czy tylko…) IMPLOZJI. To punkt, centrum, cząstka, osobliwość, gdzie wszystko, co wiemy o czasie i przestrzeni przestaje obwiązywać ,a obraz „znika” z widzialnego Wszechświata.

Mechanika kwantowa dowodzi (…) że pusta przestrzeń jest w istocie wypełniona przez pary wirtualnych cząstek i antycząstek, które nieustannie parami materializują się, rozdzielają a następnie spotykają i wzajemnie anihilują.Ta koncepcja opiera się na idei, według której przestrzeń nigdy nie jest całkowicie pusta.^[8] W „treści” przestrzeni, dokonuje się proces archiwizacji, zapamiętywania obrazów, zgromadzenia energii zupełnie tak jak w zjawisku „Implozji”. Dlatego też słowa Susan Sontag opublikowane w 2009 r.wydają się być nieaktualne, ponieważ głównie to właśnie fotografia i jej ewolucja ku potencjalnie niekończącemu się obrazowi VR wyznaczają rodzaj aktu interwencji bezwzględnej w przestrzeń.

Zatem proces proliferacji technologii i / lub technik artystycznych stanowią możliwy wymiar komunikatu wspólnotowego i stają się jednym ze sposobów istnienia przestrzeni nie-wizualnej, a totalnej.

Magdalena Swacha

^{[1] Bio-walki (myśląc anty-antropocentrycznie), 2019 2. Roślino⇌Zwierzę(Człowiek), 2019 3. ChAD Mowa błądzących ciał, 2019 4. Sztuczna inteligencja jeszcze nie istnieje, 2019 5. Problem planety z punktu widzenia księżyca Europa, 2019 6. Jestem pewien tego, co widzę, 2019 7. Nigdy nie bądź pewien tego, co widzisz, 2017-2019 8. Studnia potencjału, 2019 9. Swoboda asymptotyczna, 2019.
[2] wizualny «związany ze wzrokiem i z obrazem jako środkiem przekazywania informacji» w: https://sjp.pwn.pl/slowniki/wizualnie.html.
[3] Jean Baudrillard, Symulakry i symulacja, Wydawnictwo Sic! s.c., Warszawa, 2005 r., s. 171.
[4] Miejsce podtrzymujące procesy życiowe poprzez kontorlę i stwarzanie odpowiednich warunków zewnętrznych.
[5] Światło obrazu. Uwagi o fotografii., Roland Barthes, wyd. Aletheia, 2008 r., s. 25-27.
[6] Tamże, s.24.
[7] Myśl to forma odczuwania. Susan Sontag w rozmowie z Jonathanem Cottem, Kraków, 2013 r., s. 59.
[8] Stephen Hawking, Czarne dziury. Wykłady im. Reitha dla BBC, Poznań, 2016 r., s.52.}