„I can see you” Pawła Czekańskiego w bwa Drewniana

Natura potrafi pochłonąć bez reszty. Czekański wykorzystuje zanurzenie w niej i wyciska ostatnie soki. Łodygi płaczących słoneczników przetapia w stal, z aluminium tworzy liściane pancerze dla ostatniej pary kapust, skądinąd dwukolorowej. W zaroślach odszukuje ukryte miny, jak gdyby chaszcze dawały mu potajemne znaki. Może podpowiadają mu kolejne świetne pomysły? Pozorne zabawy mają drugie dno, jeśli spojrzymy na Ziemie jak na organizm równie zainteresowany nami, jak my nim. Może przygląda się on naszemu gatunkowi i nieustanie próbuje zrozumieć: co oni właściwie tutaj robią?

Paweł Czekański, „I can see you”, bwa Drewniana, fot. Paweł Marcinek

Paweł Czekański, „I can see you”, bwa Drewniana, fot. Paweł Marcinek

Paweł Czekański, „I can see you”, bwa Drewniana, fot. Paweł Marcinek

Paweł Czekański, „I can see you”, bwa Drewniana, fot. Paweł Marcinek

Paweł Czekański, „I can see you”, bwa Drewniana, fot. Paweł Marcinek

Paweł Czekański, „I can see you”, bwa Drewniana, fot. Paweł Marcinek

Paweł Czekański, „I can see you”, bwa Drewniana, fot. Paweł Marcinek

Paweł Czekański, „I can see you”, bwa Drewniana, fot. Paweł Marcinek

Mimikra jest cechą warunkującą przetrwanie organizmów żywych w świecie brutalnej selekcji, jest to w pełni zrozumiałe i niepoddawane dyskusji. Możemy spróbować wtopić się na jakiś czas w leśne listowie i pozwolić sobie na bezpieczną obserwację praw przyrody i uwarunkowań, którym jesteśmy poddani. Często nie zdajemy sobie sprawy z naszej symbiozy z naturą, która stwarza możliwości dla naszego rozwoju, ale także jest w stanie rzucić nas na kolana i pokazać swoje drugie oblicze, pełne cierpienia i grozy. Idee będące ludzką domeną przestają wtedy mieć swoje uzasadnienie, a cykl życia i śmierci potrafi przywrócić nam nasze miejsce w świecie. Jednym z łatwiejszych sposobów utrzymania takiej równowagi na planecie może być głód – proste zjawisko, będące w stanie ograniczyć rozwój organizmu aż do momentu całkowitego zamarcia. Wtedy to na własnej skórze dowie się on, czym jest siła wyższa. Sprytny i przemądrzały rodzaj ludzki, pomimo wszystkich dobrych chęci, skruchy czy obietnicy poprawy może nie udźwignąć ciążącego nad nim losu i bezradnie skierować oczy ku niebu w nadziei, że nie wszystko jeszcze stracone. Mimo trudności, jakie niewątpliwie nas czekają, życzę nam wszystkim podejmowania odpowiednich decyzji. Być może planeta przymknie na nas oko i zakręci się po raz kolejny.

Paweł Marcinek