„HEADQUARTERS” Agnieszki Grodzińskiej w Galerii Skala

Kwatera główna nosi w sobie głowę. Stoi na niej lub dotyka nią sufitu. Powiela się, grupuje i rozwarstwia. Wewnątrz rozdzielni zadań jej robocze ciągi konstruują własną architekturę sprzężenia. Rozmieszczenie biurek, ich wielkość i naświetlenie określają hierarchiczną zależność.

W artykule Linia (z maja 1921r.) artysta pisze: „Człowiek się nudzi, pracę uważa za ponure, nudne i puste spędzanie czasu, a jego życie z małymi wyjątkami, wydaje się monotonne i puste, bo nie docenia w sobie istoty zdolnej do konstruowania, budowania i burzenia”. W obecnym czasie budowanie i burzenie przejęły korpo-struktury. W pojedynkę niewiele możemy zbudować czy unicestwić. Jednostce została już tylko konstrukcja, najczęściej dostępna z przedrostkiem „de-” i bez możliwości zwrotu. Konstruujemy zatem wspólną przestrzeń, a przede wszystkim zależności w jej obszarze. To jedynie jest nam dostępne jako materiał oporu wobec owej monotonii pracy.

Agnieszka Grodzińska, „HEADQUARTERS”, widok wystawy

Agnieszka Grodzińska, „HEADQUARTERS”, widok wystawy

W czasie tych stu lat rozmaite Biura Strategii Marek i Promocji Sektorów wyuczyły się jak zwierać szeregi w trybach dociskania pracowników. Wyższe piętra wymagają więcej, w zamian dodając metry sześcienne i kwadratowe. Zakładane przez strukturę awanse niezmiennie wymagają kolejnego naciągnięcia materii oraz perforacji następnych odcinków czasu. Tu świadomość kształtuje rozrastająca się przestrzeń. Rozgrywa się runda: SelfDesk vs Helpdesk.

Wypieranie bliżej nieokreślonych przeczuć, które mamy wobec grupowania nas w zorganizowanych przestrzeniach wspólnych, wzmaga napięcie i sytuacyjny dyskomfort. Podziw i pożądanie budzą się w grupach i przez nie też umierają. Trwamy w przyjętej kanwie zachowań, korzystając jednak z każdej możliwości ujścia. Pragniemy innych, podpatrując ich przez otwory mebli czy biurek, jednocześnie bojąc się cudzych spojrzeń na sobie samym. Połączenie jest w tym samym stopniu przymusowe i niemożliwe, co upragnione i wyobrażone.

Kwaterą główną jest każde biuro. Usytuowanie galerii w bezpośredniej jego bliskości i symbiotyczność obu przestrzeni nie są tu bez znaczenia. Instalacja Headquarters konstruuje się poprzez materiał, którego specyfika zbiega się z analizowanym zagadnieniem. Zbudowana na zasadzie przenośni i odwrócenia perspektywy, skłania do patrzenia na wskroś. Kolejne otwarcia i kształty tworzą przeploty poszczególnych wzorów. W tym świecie spłaszcza się wymiary, tak by uzyskać maksymalizację komunikatu i jednoznaczność wytycznych. Docelowy kształt odpada, zostaje wykrojnik w inwersji wyciętego. Przez otwór widać kolejne warstwy i wiązania usiłujące utrzymać jako taką strukturę całości.

Agnieszka Grodzińska i Jagna Domżalska

Agnieszka Grodzińska, „HEADQUARTERS”, widok wystawy

Agnieszka Grodzińska, „HEADQUARTERS”, widok wystawy

Agnieszka Grodzińska, „HEADQUARTERS”, widok wystawy

Agnieszka Grodzińska, „HEADQUARTERS”, widok wystawy

Agnieszka Grodzińska, „HEADQUARTERS”, widok wystawy

Agnieszka Grodzińska, „HEADQUARTERS”, widok wystawy

Agnieszka Grodzińska (ur. 1984) – autorka instalacji, realizacji przestrzennych, prac malarskich i rysunkowych oraz obrazów wideo. Posługuje się techniką found footage, interesuje ją multiplikacja, reprodukcja oraz mechanizmy społecznego i indywidualnego dyscyplinowania.
Brała udział m.in. w wystawach: Roy da Prince, Galeria Futura, Praga (2016), Soon this body will be still, Matca Art Space, Cluj-Napoka, Rumunia (2019), Second Shower, Galeria Rodriguez, Poznań (2018), Manipure, MOS, Gorzów (2018), Streaching Space, Galeria Inda, Budapeszt (2016), Open Studio. Artist in Residence, Futura Karlin Studio, Praga (2016), Saturation Rhythm, Galeria Laboratorio, Praga (2013).

Stypendystka programu Art in General w Nowym Jorku (2019), dwukrotna stypendystka MKIDN (2009 i 2011), a także Visegrad Fund (2016 i 2018). Brała udział w programach rezydencyjnych w Gyeongju Art Centre, Gyeongju (Korea 2019) oraz w Bartok-negyed/Eleven Blokk Art Foundation (Budapeszt 2018), Futura Karlin Studio (Praga 2016), betOnest/The Emergence of a New Art Space, Stolpe/Oder, Brandenburgia (2017), Institut für Alles Mögliche (Berlin 2015), BANSKÁ ST A NICA Contemporary (Słowacja 2014). Mieszka w Poznaniu, pracuje także w Akademii Sztuki w Szczecinie.