„Fragile” Piotra Alexandra Grodzkiego w Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy [PL/ENG]

For English version scroll down

PL

Sam o sobie

Urodziłem się w 1957 roku w Koronowie, w domu, który stał niedaleko starej cegielni. W tej właśnie cegielni pozwolono mi, małemu chłopcu, wziąć po raz pierwszy do ręki kawałek gliny. Zacząłem od razu modelować moje wymarzone figurki. Oprócz radości wypełniało mnie jednocześnie uczucie niepokoju i troski, żeby niczego, co właśnie powstawało, nie zepsuć. Spokój przychodził, kiedy w piecach cegielni, między cegłami, stały moje pierwsze wypalone rzeźby.

Glina towarzyszy mi od dawna i nie opuszcza mnie jako materiał twórczy ‒ zawsze gotowy do metamorfozy. I wiem, że już wyschnięta, czy też wypalona, nadal jest łamliwa I krucha. Ta delikatność uwodzi i prowokuje mnie jednak za każdym razem.

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

A lustro i jego obrazy, które znam od dawna jako najprostszą formę samoidentyfikacji, pozostają ze mną do dzisiaj. Lustro, niezależnie czy jest szkłem, kryształem lub blachą, posiada dla mnie wyraźną cechę ‒ ulotności i przekłamywania powstających w nim obrazów.

A czym jest dla mnie kawałek kartonu, przejechany przez jeden lub dziesiątki samochodów, który wcześniej był opakowanie harf i ku ich ochronie nadrukowano na nim słowo FRAGILE (kruchy, łamliwy, delikatny, nietrwały) ? Szukając w sobie odpowiedzi na to pytanie, podnoszę ten kawałek kartonu i nominuję go do statusu rzeźby.

Podnosząc ten kawałek kartonu, który walczy z moją estetyką swoją zwyczajnością, czy niosąc blaszane lustro na plecach, bardzo wyraźnie, mocno odczuwam własną kruchość i tymczasowość.

Co ważne dla mnie w Performance

Zwykła obecność przy dowolnym działaniu artystycznym daje odbiorcy możliwości obserwacji, refleksji czy też partycypatywnego działania. Istnieje również stan taki, kiedy widz jest jedynie świadkiem wydarzenia bez współudziału i bez refleksji. Performance kalkuluje takie stany jako konieczne, kiedy myśl nie może lub nie chce nadążać za dynamiką wydarzeń. I w takich momentach powstaje stan wolny, bez klasyfikacji, bez prób natychmiastowego zrozumienia ‒ stan, który daje odbiorcy wolność konieczną do swobodnej i nieograniczonej interpretacji.

Piotr Alexander Grodzki

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

ENG

About himself

I was born in 1957 in Koronowo, in a house that stood near an old brickyard. In this brickyard I, a little boy, was allowed to take a piece of clay in my hand for the first time. I started to model my dream figurines right away. Apart from feeling happy, I was also anxious and worried not to break anything that was just being created. The peace came when my first fired sculptures stood between bricks in the brick ovens.

Clay has accompanied me for a long time and does not leave me as a creative material – it’s always ready for metamorphosis. And I know that already dried or burned out, it is still fragile and easy to break. However, this delicacy seduces and provokes me every time.

And the mirror and its images, which I have known for a long time as the simplest form of self-identification, remain with me until today. The mirror, whether it is glass, crystal or sheet metal, has a distinct feature for me – of fugacity and distortion of the images created in it.

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

Piotr Alexander Grodzki, „Fragile”, widok wystawy

And what is a piece of cardboard for me, driven over by one or dozen of cars, which was previously harp packaging and, to protect them, the word FRAGILE was printed on it (brittle, fragile, delicate, perishable)? Looking within myself for an answer to this question, I raise this piece of cardboard and nominate it to the sculpture status.

Raising up this piece of cardboard, which fights my aesthetics with its simplicity, or carrying a tin mirror on my back, I very clearly and strongly feel my own tenderness and temporariness.

What is important to me in Performance

Simple presence at any artistic activity gives the viewer the possibility to observe, reflect or take part in an action. There is also a state in which the viewer can only witness an event, without participating and reflection. Performance calculates such states as necessary when the thought cannot or does not want to keep up with the dynamics of events. And in such moments a free state is created, without classification, without attempting to immediately understand – a state that gives the viewer the freedom necessary for free and unlimited interpretation.

Piotr Alexander Grodzki