„Dokąd sięga wzrok” Agaty Biskup w CSW Kronika

Scenariusz filmu Methylenblau nawiązuje do gatunku science fiction. Akcja filmu rozgrywa się w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Opowiada historię trójki przyjaciół pracujących nad tajemniczym przedsięwzięciem – MASZYNĄ – urządzeniem, które generować ma doświadczenie epifanii w czystej postaci – doświadczeniem oderwanym od struktur, które może wyprodukować ludzki umysł. Skorzystanie z możliwości poddania się działaniu Maszyny, otworzyłoby perspektywę zredukowania oddziaływania sztuki w dotychczasowej postaci. Artefakty – dzieła sztuki, nośniki idei, informacji, treści nie byłyby już potrzebne. Akcent zostałby przeniesiony na doświadczenie samo w sobie.

Dokąd sięga wzrok, widok wystawy

Dokąd sięga wzrok, widok wystawy

Dokąd sięga wzrok, widok wystawy

Technologia w scenariuszu Methylenblau zostaje wykorzystana do stworzenia MASZYNY –artefaktu nie będącego w sobie samym dziełem sztuki, a jednak posiadającego wszystkie przymioty dzieła totalnego. Jednocześnie zrealizowane marzenie zamienia się w koszmar o powołaniu do życia zjawiska o niemożliwej do wyobrażenia sile oddziaływania, przez co system obiegu i funkcjonowania sztuki staje pod znakiem zapytania.

SCENA 14. WNĘTRZE. DZIEŃ.
Dom. Łazienka.
Lee.
Lee leży w wannie, bawi się kciukiem, układa akcesoria toaletowe (maszynka do golenia, szczoteczka do zębów, tubka z pastą etc.) według ustalonego klucza. Osuwa się w głąb wanny.

Głos z offu
Nie upadliśmy z powodu błędu moralnego, upadliśmy z powodu błędu intelektualnego, polegającego na tym, że braliśmy świat fenomenów za rzeczywisty. Jesteśmy zatem moralnie czyści. To Imperium w swoich różnych zamaskowanych poliformach wmawia nam, że zgrzeszyliśmy. Imperium wcale się nie rozpadło.
(Philip K. Dick, Valis)

Dokąd sięga wzrok, widok wystawy

Dokąd sięga wzrok, widok wystawy

Dokąd sięga wzrok, widok wystawy

Tworzące wystawę rzeczy – przedmioty są zbiorem, rodzajem rozproszonej kolekcji objawów i symptomów. Wspólnej kondycji duchowej tego, co przy próbie zapisu traci swój urok i właściwości. Wielkość zbioru jest nieznana. Tworzy ją wielu niewiedzących wzajemnie o swoim istnieniu. Te rzeczy, te przedmioty częściowo znalezione, częściowo zrekonstruowane, niektóre z nich są modelami, należą do nich. Tańcząca Para. Oni tańczą wokół stołu. Nie, raczej wokół fotela. Ich ruchy są powolne. Ociężałe. W geście niemożliwego zwycięstwa palce dłoni spletli w uścisku jednej pięści uniesionej na wysokość twarzy.

Przemek Czepurko

Dokąd sięga wzrok, widok wystawy