„Czułe spojrzenie” Olafa Brzeskiego w Galerii Labirynt

Olaf Brzeski, bez tytułu (z cyklu Sierotki), 2014

Olaf Brzeski, Czułe spojrzenie, widok wystawy

Czułe spojrzenie to pierwsza wystawa Olafa Brzeskiego w Lublinie. W Galerii Labirynt prezentowane są najnowsze rzeźby artysty oraz wybrane realizacje z ostatnich sześciu lat. Tytułowe „spojrzenie” to jeden z pojawiających się w twórczości Brzeskiego tematów, który znajduje swoje rozwinięcie na lubelskiej wystawie. Spojrzenie w jej kontekście ma znaczenie wielowymiarowe – może być rozumiane jako podstawowe narzędzie percepcji, warunek poznania i budowy naszego obrazu rzeczywistości, a także jako pierwotny i jednocześnie najbardziej wyrafinowany sposób komunikacji z drugim człowiekiem. Spojrzenie jest wobec tego najczulszym receptorem sztuk wizualnych oraz, pośrednio i wprost, przekaźnikiem emocji na linii artysta – widz. Rzeźby Brzeskiego silnie oddziałują na oglądającego już w pierwszym, „wizualnym etapie” odbioru dzieła igrając z jego wzrokowymi i estetycznymi przyzwyczajeniami. Dopiero gdy patrzący rozwikła „wizualną zagadkę”, zaczyna się zastanawiać nad znaczeniem tego, co ogląda. Artysta zwodzi widza, przypominając mu, że wzrok nie jest nieomylnym narzędziem poznania.

Widok wystawy, na pierwszym planie: Olaf Brzeski, Blask, 2013

Olaf Brzeski, bez tytułu (z cyklu Sierotki), 2009

Olaf Brzeski, bez tytułu, (z cyklu Suche i wilgotne), 2013

Czułe spojrzenie to także wystawa wiele mówiąca o samym artyście, jego postrzeganiu rzeczywistości, emocjonalności i fizyczności. W pracach szczególnie ważne jest indywidualne spojrzenie Brzeskiego na obiekt jego zainteresowań – bez względu na to, czy jest to przyjaciel, przykry sąsiad czy własne odbicie w lustrze; spojrzenie to bywa ostre i przenikliwe, bywa też czułe i łagodne. Brzeski kieruje wzrok również na samego siebie, badając naturę swojej wyobraźni, zastanawia się nad możliwościami realizacji wykreowanych wizji. Wystawa, w tym rozumieniu, jest więc czułym i czujnym spojrzeniem Brzeskiego w swoją stronę. Opowiada o jego fascynacjach, niepokojach, niskich pobudkach, którym bacznie się przygląda. Badanie „ciemnej” strony charakteru, która kryje w sobie nieodgadnione tajemnice, z jednej strony pobudza wyobraźnię, z drugiej inicjuje proces samopoznania. Złowieszcze imaginacje i negatywne emocje urzeczywistniają się w formie rysunków i rzeźb, jednak w momencie materializacji tracą swoją złowrogą moc. Stają się obiektem obserwacji artysty, narzędziem do badania samego siebie, lustrem, które według teorii Lacana jest elementem procesu autoidentyfikacji człowieka. Artysta próbuje nakreślić swój wieloaspektowy autoportret, który oddaje widzowi do oceny, obserwując jego reakcje. Brzeski poświęca dużo uwagi klasycznym dla sztuki tematom, takim jak studium postaci ludzkiej czy autoportret, które odkrywa na nowo. W najnowszych pracach, które mają swoją premierę w Galerii Labirynt, odwołuje się do kolejnego klasycznego tematu, jakim jest pejzaż. Artysta nieustannie poszukuje także nowych rozwiązań formalnych, eksperymentuje z materiałem, badając granice jego możliwości.

Czułe spojrzenie to wystawa, na której Brzeski jest obserwatorem i obserwowanym jednocześnie. Artysta odwołuje się do spojrzenia introwertycznego, ale też dzieli się niepewnym obrazem siebie samego z widzem i poddaje się jego krytycznemu spojrzeniu.

Na pierwszym planie: Olaf Brzeski, bez tytułu, 2015; w tle: Olaf Brzeski, Monumentalność, 2008

Olaf Brzeski, bez tytułu, 2015

Olaf Brzeski, Upadek człowieka, którego nie lubię, 2012, kadr z
wideo

Olaf Brzeski, Czułe spojrzenie, widok wystawy