„Cztery pory roku, lecz bez wiosny” w CSW Kronika

Pokój dzienny, Michał Korchowiec

Wystawa Michała Korchowca Cztery pory roku, lecz bez wiosny składa się z monumentalnej, tytułowej instalacji interaktywnej oraz wyboru najnowszych obrazów artysty.

Pokój dzienny, Michał Korchowiec

Bankiet (instalacja), Głodówka (film), Michał Korchowiec

Cztery pory roku, lecz bez wiosny to wielkopowierzchniowa instalacja, zajmująca całą przestrzeń pierwszego piętra Kroniki, zrealizowana przy użyciu ready made z elementów, które są szczególne dla dotychczasowych realizacji scenograficznych artysty w najważniejszych polskich teatrach. Elementy te są zainstalowane tak, aby wypełniać całą przestrzeń wystawienniczą, a napięcia, sensy i konteksty odnoszą się do problemów polskiego życia społecznego i ekonomicznego, na przykład wpływów gospodarki na kształt edukacji, czy sposobów spędzania czasu wolnego i odpoczynku. Całość zaplanowana jest jako interaktywna wobec publiczności, która wchodząc w przestrzeń instalacji może jej dotknąć, zmienić, przesunąć elementy, odczuć energię scen i historii. Widzowie mogą wejść w środek scenografii, na co nie pozwalają konwenanse teatralne czy muzealne.

Pokój mamy, Michał Korchowiec

Pokój dzienny, Michał Korchowiec

Pokój babci, Michał Korchowiec

Projekt zrodził się poniekąd z niezgody na stereotypowe postrzeganie scenografa przez środowisko krytyków teatralnych jako osoby, która rzemieślniczo projektuje tło do dramatu, jak i nieufnego stosunku artworldu, dla którego scenograficzne myślenie zaburza przyzwyczajenia sterylności white-cube’u. Tu scenografia staje się materiałem instalacji. Obie kategorie transdyscyplinarnie stają się nierozdzielną całością.

Mój pokój, Michał Korchowiec

Druga część wystawy, prezentowana w dawnych przestrzeniach mieszkalnych Kroniki, to wejście w prywatną przestrzeń artysty – dom, którego pozbawia rodzinnych tabu. Głównym elementem jest bardzo osobiste malarstwo, monochromatyczne, niemal wanitatywne. Obrazy Korchowca zajmują się przede wszystkim problemami jednostki (na przykładzie artysty) wobec najmniejszej struktury społecznej czyli rodziny, która częściej frustruje niż pomaga i nierzadko jest najsilniejszym cenzorem w życiu jednostki. Konteksty prezentacji są budowane względem specyficznego wyposażenia wnętrz, przekornie zaprzeczając mieszczańskości współczesnego malarstwa, a także w zestawieniu z obrazami wideo.

Jak komentuje Michał Korchowiec: „Moim zdaniem scenografia to wizualna odpowiedź na zapalające do stworzenia spektaklu problemy i idee, tworząc nowe sensy i napięcia. Moje kolejne projekty składają się na spójną wizję świata, mogą funkcjonować samodzielnie, jako eksterytorialne dzieła sztuki, posiadające własne opowieści. Wystawa składać się ma z instalacji zbudowanej z fragmentów moich scenografii i stanie się zobrazowaniem mojej diagnozy rzeczywistości: epoki zagubionych i samotnych ludzi i upadającej kultury, co pogłębione zostanie drugą częścią wystawy czyli pokazem bardzo osobistego malarstwa”.

Lato, Michał Korchowiec

Lato, Michał Korchowiec

Zima, Michał Korchowiec