„Ciche terytorium” Magdy Król w eskaem

Ciche terytorium — ten proces rozgrywa się poza widownią. Nie ma wielkich gestów, dramatycznych zwrotów akcji. Zamiast tego znajdujemy powolne, czułe gesty: przesuwanie granic tożsamości, rytualne zdejmowanie masek, integracja sprzeczności w sobie, „pożeranie” dawnych wersji siebie. Król tworzy w samotności i milczeniu, to nie ucieczka – to świadoma strategia. Jej praktyka opiera się na nieustannym przekształcaniu: samej siebie, własnego obrazu, form wyrazu i komunikacji. W tym procesie, przypominającym kształt uroborosa, stare nigdy nie zostaje odrzucone. Zostaje wchłonięte, przetrawione, przemienione, aby stworzyć nową formę ekspresji.

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

To, co proponuje, jest jej „miękką strategią przetrwania”. Bez dominacji, bez narzędzi walki – z delikatnością, która nie jest naiwna, lecz w pełni świadoma. Jej twórczość staje się polem redefinicji. Wystawa pokazuje ten proces nie jako spektakl, ale jako cichy, powtarzalny rytuał. Zamiast linii prostej: pętla. Zamiast przełomu: obrót. Zamiast manifestu: gest. „Króloboros” – istota, która pożera swój cień. Śpiewa nowe „ja”, nadpisując stare. W tym świecie nic nie jest raz na zawsze. Wszystko jest „same same but different”.

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Magda Król, „Ciche terytorium”, widok wystawy, fot. Jan Rusek

Artystka wycofuje się z hałasu codzienności, by lepiej słyszeć to, co rodzi się w ciszy, by uchronić się przed zewnętrznymi oczekiwaniami coraz głośniejszego świata. Jej obrazy, znaki i rytmy nie kończą się na płótnie. Są echem procesów wewnętrznych, nienazwanych i zmiennych. Ta twórczość to organiczne przedłużenie cyklu przemian, który rozpoczyna się w intymnej przestrzeni pracowni i nigdy nie znajduje końca. Wielowarstwowość prac odzwierciedla złożoność transformacji, a każda warstwa staje się metaforą kolejnego etapu samopoznania. W tym sensie Ciche terytorium nie jest tylko tytułem – to laboratorium nowych form ekspresji i przestrzeń oporu wobec dominujących narracji, schronienie przed presją nieustannej produktywności. Otulina dla siebie samej i dla tych, którzy też próbują przetrwać. Nie przez dominację czy konfrontację, ale przez uważność i delikatność.