„Céu da boca” Dalili Gonçalves w Rodríguez Gallery

Portugalski tytuł wystawy Céu da boca oznacza „podniebienie”. W porównaniu do wielu innych języków, zarówno w języku polskim i portugalskim, jest to wyrażenie bardzo poetyckie [dosłownie: niebo ust – przyp. tłum.] i sugeruje pewne otwarcie się wnętrza ciała na kosmos, pozwalające wnętrznościom na kontakt ze światem zewnętrznym i smakowanie go. W pewnym sensie to właśnie ma miejsce w twórczości artystycznej Dalili Gonçalves (Portugalia, 1982). Praktyka tej artystki rozgrywa się w szczerym dialogu z materią, jest spotkaniem między sercem ciała a substancją. W przestrzeni galeryjnej napotykamy prace, które eksplorują ów rodzaj relacji, podkreślając przejściowe przemieszczenie pomiędzy wnętrzem ciała i tym, co na zewnątrz; pomiędzy naszym własnym doświadczeniem a tym, co nas otacza.

Praca O tempo dos outros às vezes é o meu (2019) to niezliczona ilość biletów z systemu kolejkowego, zebranych w tradycyjnym sklepie metalowym w Porto, ułożona w formie wydłużonego cylindra na podłodze galerii, akcentująca jednocześnie formę korytarza w przestrzeni. W pewien sposób ta nowa morfologia oddala materiał od swojej oryginalnej funkcji i przybliża go do enigmatycznego, niezdefiniowanego zwierzęcia, które jednak w dalszym ciągu przechowuje i rejestruje w swoim wnętrzu przemiany, którym ulegają nasze miasta.

Ślady upływu czasu na materiale kryją się także w pracy Anteparo (2019), zestawiającej dwa zdjęcia: posągu w Pompejach i cytryny pokrytej siarczanami, uwidaczniając zmiany z jednej strony na elementach naturalnych, z drugiej przynależących do dziedzictwa kulturowego. To, co przyziemne, zostało zestawione z niecodziennym, miękkie z twardym, efemeryczne z trwałym, wszystko żyje pod wpływem swojej dotychczasowej egzystencji. Podobnie, praca Dissecar (Dysekcja) (2019) to instalacja wykonana z niewielkich drewnianych listewek umieszczonych na ścianie, z których usunięto sęki i które mogą teraz spoczywać na otworach, które po nich pozostały. Sęki stały się świadkami upływu lat, a ten prosty gest można rozumieć jako dysekcję naturalnej czasowości. Inna praca zawieszona na ścianie to Pós Juízo (Po Mądrości) (2019), mleczny ząb oraz ząb mądrości artystki, wykończone złotem, które podkreślają pewien odstęp czasowy i jednocześnie wskazują na relację pomiędzy tym, co biograficzne, a tym, co uniwersalne; tym, co ludzkie, a jego otoczeniem; a także na przystosowanie się ciała do egzystencji.

Dalila Gonçalves, „Pos Juizo”

Dalila Gonçalves, „Céu da boca”, fragment wystawy

Dalila Gonçalves, „Céu da boca”, fragment wystawy

Dalila Gonçalves, „Céu da boca”, widok wystawy

Dalila Gonçalves, „Céu da boca”, widok wystawy

Dalila Gonçalves, „Céu da boca”, widok wystawy

Twórczość Dalili Gonçalves porusza się w nieprecyzyjnej i nieprzewidywalnej przestrzeni doświadczenia, twórczości, prób, zbieractwa i uważnej obserwacji materiałów, które nas otaczają, oraz rządzących nimi praw. Za pośrednictwem swoich fotografii, instalacji i rzeźb, artystka analizuje kwestie związane z upływem czasu, zmiany w materii, relację z tym, co naturalne, a także procesy wytwórcze – od przemysłowych po organiczne, od seryjnych po rzemieślnicze.

Juan Canela