„Barwy holi” w Muzeum Azji i Pacyfiku

W starożytnej Mithili – krainie położonej u podnóży Himalajów, poprzecinanej rzekami i polami ryżowymi – przez wieki rozwijały się sztuki i filozofia. Dziedzictwo tego regionu (dziś podzielonego między Indie i Nepal) jest jednym z ciekawszych w Indiach. To tu rozwijało się tworzone przez kobiety malarstwo mithilskie.

Wystawa Barwy holi prezentuje wczesny okres (lata 70. i 80. XX w.) rozwoju tego gatunku malarskiego na papierze, zwyczajowo nazywany „barwami holi” (od rozpuszczanych w wodzie, kolorowych proszków używanych podczas święta Holi). Muzeum Azji i Pacyfiku posiada największą w Europie i jedną z największych na świecie kolekcji malarstwa mithilskiego.

Malarstwo mithilskie

Przez wieki, wyłącznie ścienne i podłogowe, malarstwo mithilskie było domeną kobiet. Choć w Mithilii zasada pardy (rozdział życia kobiet i mężczyzn) funkcjonowała jeszcze pod koniec XX w. – działalność kobiet była sprowadzana do prywatnej sfery domowej – to one były strażniczkami dziedzictwa kulturowego i wykonawczyniami rytuałów religijnych i rodzinnych.

Tradycyjnie kobiety malowały na ścianach przy wejściu kuchennym do domu, gdzie mieściła się główna przestrzeń ich funkcjonowania. Wnętrza prywatne skrywały tworzone na ważne okazje murale.

Widok wystawy „Barwy holi”, fot. Łukasz Brodowicz/MAiP

Widok wystawy „Barwy holi”, fot. Łukasz Brodowicz/MAiP

Widok wystawy „Barwy holi”, fot. Łukasz Brodowicz/MAiP

Widok wystawy „Barwy holi”, fot. Łukasz Brodowicz/MAiP

Widok wystawy „Barwy holi”, fot. Łukasz Brodowicz/MAiP

Widok wystawy „Barwy holi”, fot. Łukasz Brodowicz/MAiP

Sztuka (prywatna) kobiet

Katastrofalna susza i klęska głodu w 1966 roku zapoczątkowały nowy ruch w sztuce i rewolucyjne zmiany kulturowe i społeczne w Mithili. W latach 60. XX w. wskutek działań aktywistów wspieranych przez instytucje państwowe, malarstwo mithilskie zaczęto przenosić na papier. Tym sposobem lokalny gatunek malarski nie tylko stał się źródłem utrzymania i produktem eksportowym najpierw na Indie, a potem na cały świat, ale także pociągnął za sobą popularyzację innych mithilskich sztuk plastycznych i rzemiosł.

Dzięki swojej sztuce kobiety stały się głównymi żywicielkami rodzin i wizytówką Mithili. Dziś mają wpływ na rozwój ekonomiczny całego regionu; doprowadziły do licznych zmian społecznych, których ślady są widoczne na prezentowanych na wystawie „Barwy holi” obrazach.

Barwy holi

Pierwotnie do wytwarzania podkładu i farb używano naturalnych materiałów, głównie kwiatów. Malowano używając palców, zaostrzonych patyczków bambusowych i bawełnianych gałganków. Lata 70. przyniosły powszechny dostęp do syntetycznych barwników – proszki używane podczas święta Holi rozpuszczano w wodzie i mieszano z działająca jak spoiwo asafetydą. Te charakterystyczne intensywne barwy nadały nazwę całemu okresowi malarstwa mithilskiego nazywanego dziś „barwami holi”.

W latach 90. do powszechnego użycia weszły farby temperowe i akrylowe, a także flamastry i różnokolorowe tusze. Wiedza o wytwarzaniu farb z naturalnych barwników jednak nie zanikła – wiele doświadczonych artystek wciąż je stosuje.

Widok wystawy „Barwy holi”, fot. Łukasz Brodowicz/MAiP

Widok wystawy „Barwy holi”, fot. Łukasz Brodowicz/MAiP

Widok wystawy „Barwy holi”, fot. Łukasz Brodowicz/MAiP

Język wizualny malarstwa mithilskiego

W malarstwie mithilskim funkcjonują trzy style formalne: barwny (bharni), kaćni (linearny) i godna (tatuażowy). Istnieje też wiele pomniejszych stylów, które charakteryzowały odmienne techniki, tworzywa lub tematy. Przykładem jest geru (nazwany tak od tworzywa, które jest podstawą farby) – obraz malowany jest tu rozrobioną gliną, a przez to utrzymany w brązowej kolorystyce.

Najważniejszą cechą malarstwa mithilskiego jako gatunku jest stosowanie podwójnego konturu. Przez niektóre artystki interpretowany jest jako wyraz dualizmu w świecie. Tło scen często wypełniane jest kwiatami i zwierzętami, które są nośnikami dodatkowych warstw znaczeniowych. Tymczasem przedmioty i inne elementy kompozycji sprowadzane są do symboli.

Malarstwo mithilskie w zbiorach Muzeum Azji i Pacyfiku

Muzeum Azji i Pacyfiku posiada największe w Europie i jedne z największych na świecie zbiory malarstwa mithilskiego z Indii (150 obrazów). Rdzeń kolekcji stanowią jedne z najstarszych na świecie – powstałe w latach 1971-1978 – obrazy na papierze.

Wystawa jest efektem (finansowanego ze środków Narodowego Centrum Nauki) projektu badawczego na Uniwersytecie Warszawskim, który w latach 2019-2023 przeprowadziła kuratorka Muzeum dr. Barbara Banasik. W jego rezultacie powstała dokumentacja procesu twórczego oraz współczesnego funkcjonowania malarstwa mithilskiego w Indiach.