8 Land Art Festiwal „Święto”

Świętowanie towarzyszyło człowiekowi od początków. Jako szczególny dzień, wydarzenie, czy stan ducha, nadawało sens życiu w wymiarze jednostkowym i społecznym. Święto to znacznie więcej niż dzień w kalendarzu, to aktywność typowa dla człowieka. Wystarczy spojrzeć, jak nasi przodkowie świętowali z okazji deszczu, udanych plonów, zakończenia wojny, zaślubin w rodzinie czy wkroczenia w dorosłość. Wszystkiego, co było przeciwieństwem zwykłości, codzienności i domagało się uszlachetnienia odświętną forma. Święto i powszedniość przeplatają się w podobnym rytmie jak pory roku. Jak bowiem czytamy u Koheleta:

„Wszystko ma swój czas…
Jest czas rodzenia i czas umierania,
Czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono
Czas zabijania i czas leczenia,
Czas burzenia i czas budowania,
Czas płaczu i czas śmiechu
Czas zawodzenia i czas pląsów”

Stanisław Brach, „Od święta do święta”

Grzegorz Drozd, „Defender/Obrońca”

Shotaro Yoshino, „Layer of the Memories”

Jarosław Koziara, „Wieża Bubel”

Święto jako spoiwo społeczności zbliżało do siebie jej członków, budowało świat wspólnych wartości, wzmacniało solidarność. Jako instytucja społeczna wymaga zbiorowego zaangażowania, płakać można w pojedynkę, ale świętować trzeba z kimś. Święto to zatem także czas pokoju, radości, zawieszenia gniewu i różnic; waśnie w czasie święta zwyczajnie nie uchodzą. Land Art Festiwal odwołuje się do tych pozytywnych aspektów, z uwzględnieniem do natury i jej procesów, w odróżnieniu od świętowania jako konsumpcji.

Święte gaje, polany, jeziorka, uroczyska, lasy z wiekowymi drzewami, w których objawiały się bóstwa, wciąż mogą pełnić funkcję naturalnej świątyni, gdzie człowiek może się schronić przed coraz szybszą i coraz bardziej szaloną rzeczywistością. Takich miejsc nie brakuje na magicznym, wielokulturowym Podlasiu.

Noa Biran i Roy Talman, „March”

Alicja Łukasiak, „Zebranie”

Marcin Berdyszak, „Podniesienie”

Azuma Katsuhiko, „Earth Is Generous and Free”

Jarosław Tomasz Kłos, „Święto -+∞ (instalacja)”

Bettina Bereś, „Uczta w Bublu”

Chcemy także symbolicznie wrócić do czasu, gdy ludowe czy pierwotne obrzędy, widowiska, rytuały miały niezbywalną wartość i łączyły człowieka z wymiarem duchowym. Za pomocą arsenału słów, gestów, zachowań, tańca, śpiewu, stroju, gestów, niezwykłych artefaktów oddawano się autentycznej radości świętowania. Wdzięczność zamiast ekspansji, pokora zamiast podboju, ciekawość mieszana ze świętą trwogą w miejscu pozornej wszechwiedzy, dar i marnotrawstwo zamiast kalkulacji.

Na święto patrzymy całościowo; jako na jedność człowieka z naturą, a także jego otoczeniem społecznym, historycznym, kulturowym. Staramy się, by służyło wyrwaniu z rutyny, odkryciu piękna nadbużańskiego krajobrazu i zanurzeniu się w lokalność. Dzięki świętowaniu, w każdym z dostępnych wymiarów, można choć na chwilę dotknąć tego, co niedostępne w codzienności.